جانکنیها چیده هستی تا عدم بنیاد من

بیستون زار است هر جا می رسد فرهاد من

اضطرابم درکمین وعدهٔ فردا گداخت

دانه افکنده ست بیرون قفس صیاد من

نقش تصویرم قبول رنگ جمعیت نداشت

خامه بست از موی مجنون صنعت بهزاد من

سیلیی گر می کند باگردش رنگم طرف

صدگلستان بهله می پوشدکف استاد من

قلقل مینای دل یارب صفیر یادکیست

رنگهای رفته بر می گردد از فریاد من

از مقیمان تغافلخانهٔ ناز توام

روزگاری شدکه یادم رفته است از یاد من

دود شمعم فطرت آشوب دماغ کس مباد

خواب پر دور اوفتاد از سایهٔ شمشاد من

بر نفس تا چند باید چیدنم خشت ثبات

کاه دیوار عدم صرفست در بنیاد من

آه نگذشتم ز نیرنگ تعلق زار جسم

شدگره درکوچهٔ نی نالهٔ آزاد من

عرض جوهر شد حجاب معنی اگاهی ام

دیده در مژگان نهفت آیینهٔ فولادمن

جز عرق چیزی نگردد حاصل ازکسب کمال

خاک بودم آب گشتم اینک استعداد من

جور گردون بیدل از دست ضعیفی می کشم

نالهٔ نگذشته بر لب از که خواهد داد من